Groeten uit de rimboe!

Ha mensen, alweer een tijdje geleden dat ik m’n laatste blog heb geplaatst. Voelt voor mij in ieder geval zo, heb al weer zo veel meegemaakt tijdens mijn grote wandeling. Bedankt voor jullie reacties! Blijf vooral reageren, vind ik erg leuk om te lezen. Hoorde dat ’t nu weer koud is in Nederland. Nog twee maandjes, dan is die winter gelukkig weer voorbij…

27-01-2011 Voorbereidingen treffen
‘s ochtends ons hostel in Quenstown verlaten, het Hippo hostel. We hebben er van genoten de afgelopen drie dagen. We lagen in bedden met dikke matrassen, onder dekens en met een goed kussen. Iedereen onderin het stapelbed. De w.c. was tegenover de kamer. Het hostel was verdeeld in secties. Wij deelden onze sectie met drie andere kamers, waar niet zo veel mensen waren. We hebben dan ook drie dagen de huiskamer geclaimt ’s avonds (vooral Joep en ik, Rob en Michel waren op stap). Anyway, mijn rijdagje vandaag. 180 km gereden naar Te Anau, waar we weer op een top 10 camping staan. Lekker luxe huisje dit keer, met t.v. erin.

Wat ons vaak opvalt tijdens het rijden is hoe gevaarlijk het is voor alle fietsers die we tegenkomen op de weg. In Nieuw Zeeland is het namelijk de bedoeling dat fietsers de weg met auto’s delen. En wat voor wegen. Stel je een 60km/u landweggetje voor, alleen dan met haarspeldbochten in een berglandschap. Plaats er nu een bordje autoweg bij (in Niew Zeeland noemen ze dit snelwegen) en je weet dat je hier 100 mag rijden. Je scheert met die snelheid dus rakelings langs fietsers, of moet vol in de ankers omdat er een tegenligger aankomt en jij niet uit kunt wijken. Lévensgevaarlijk!!! Fietsen is leuk, fietsen is gezond. Maar wat bezielt die mensen in vredesnaam om zulke risico’s te willen nemen? Dan kun je nog beter aan een elastiek van een berg af springen. Lijkt me prachtig hoor, Nieuw Zeeland op de fiets te doen. Maar dan wel op aparte fietspaden. Trouwens, hoe leuk is ’t om steeds bang te moeten zijn om aangereden te worden? Wij verklaren ze in ieder geval voor gek.

De middag besteed aan voorbereidingen treffen. Een grote doos genomen en die volgeladen met alle spullen die ik niet meeneem tijdens mijn wandeling (en dat zijn er nogal wat). Ook een was gedraaid en lekker laten drogen in ’t zonnetje. Tevens m’n kaartjes opgehaald voor de Milford Track. Hiervoor zo’n 20 minuten gelopen langs een prachtig meertje met bergen eromheen. ’t Blijft hier mooi hoor! Daarna ff boodschappen gedaan en chillen voor ’t huisje. Toen met Rob gekookt en ff zitten natafelen. Vervolgens had ik met Harm afgesproken, die staat inmiddels op een camping in de buurt. Daar ff naartoe gereden en een tijdje zitten kletsen. Toch bijzonder, zo spreek je elkaar in Utrecht in een Grieks restaurant (afgelopen juli of zo), en zo ontmoet je elkaar weer aan de andere kant van de wereld. Een keertje mailen, een keertje bellen. Geen probleem verder. Ik blijf me er over verbazen.

Terug op de camping tas nog eens ingepakt, weer wat spullen eruit gegooid. Volgens het boekje is de route geen kinderspel (sterker nog, onder de 10 mogen ze deze nog geen eens lopen) en ook tijdens het ophalen van de kaartjes vroegen ze of ik genoeg eten, drinken en (regen)kleding bij me heb. ’t Kan als ’t hard regent zelfs zijn dat je door een meter diep water moet waden. Lekker, ik heb maar een paar schoenen en die zijn d’r bijna doorheen… Eten genoeg bij me. Voor de ochtend brood met pindakaas en cornflakes. Voor de middag brood, tonijn, muesli repen, nootjes, Snickers. Voor de avond pasta uit ’n zakje en noodles. Ook appels en kiwi’s bij me. Twee flessen Gatorade van 0,7 liter, die ik steeds ga bijvullen. Gaat goed komen!

Aan het einde van de avond nog ff een lange douche genomen (gelukkig gratis, met zelfs gratis douchegel), want dat gaat de aankomende vier dagen niet meer gebeuren… Daarna blog geschreven en t.v. gekeken. O ja, ik wil nog wat zeggen over de Sandflies. Ik wilde ze graag zien, omdat ik iedereen er altijd over hoor. Mijn route eindigt op ‘Sandflie Point’. Volgens de Maori hebben de goden daar zoveel sandflies gemaakt, zodat er geen mensen gaan wonen die de natuur kunnen verpesten. Dit is dan ook niet gebeurd. Sandflies zijn namelijk kleine zwarte vliegjes die je leeg zuigen. Ze komen rustig aangezet, gaan zitten en blijven zitten. Maakt niet uit wat je doet, al maak je ze dood. Ik heb er eentje bekeken, die ging zitten en bleef ongeveer vijf minuten zitten zuigen. Daarna vloog hij weg. Je krijgt er rode jeukende bultjes van. Na een tijdje worden deze dieprood, tot paars (de jeuk gaat dan al weer weg) en de plekken blijven nog twee weken zichtbaar. Klote beestjes dus, maar wel leuk om een keertje mee te maken.

28-01-2011 Milford Track (dag 1)
Goed, vandaag was ’t dan zover. Ik ging de Milford Track lopen. Deze route van 54 km begint in Te Anau Downs en voert over een bergpas naar Sandfly point in Milford Sound. Het is een tocht die je onder begeleiding van een gids kunt lopen, of zelf. Overnachten doe je in speciale hutten, waar slechts plek is voor 40 man. Omdat je van hut naar hut trekt, loop je de route dus met dezelfde mensen. De Milford Track wordt bestempeld als een van de mooiste routes van Nieuw Zeeland, die iedereen gelopen moet hebben. Ik had hem al afgelopen juni gereserveerd, omdat er veel vraag naar is en de hutten al snel volgeboekt zijn. Tijdens de route moet je rekenen op veel regen, het valt namelijk 80 % van de tijd. Voedsel wordt tijdens de tocht niet verkocht, dat moet je zelf meenemen. Je eigen rotzooi trouwens ook, want er zijn geen prullenbakken. Een voordeel, hoe verder je komt tijdens de tocht, hoe lichter je tas wordt.

Om acht uur opgestaan, snel ontbeten en m’n spullen gepakt. Michel bracht me weg naar ’t Department of Conservation Center, waarvandaan ik met de bus zou vertrekken. Harm was er al, dus daar heb ik een tijd mee zitten kletsen tijdens de busrit. Daarna de boot genomen vanaf Glade Wharf, over ‘t meer. Deze deed er ongeveer een uurtje over en ’t uitzicht was fenomenaal. ’t Weer was zoals verwacht: regen. Maar dat mocht de pret niet drukken. Eenmaal van de boot af snel een regenjas aan en een regenpak over m’n rugtas. Ik had mazzel dat ik die van Joep mocht lenen, want zelf had ik er geen meegenomen. De natuur was er prachtig! Je liep over paden door het oerbos heen, overhangende bomen overgroeid met mos. Ook hadden we de ‘wetlands’ gezien, waar allerlei soorten mos groeien. Ook de vleesetende plant ‘Zonnedauw’ kwam er voor (helaas niet gezien). Wel een prachtig uitzicht. Wat me tegenviel de eerste dag was dat we maar 5 km hoefden te lopen. Harm en ik liepen dit in slakkenpas, maar alsnog waren we tussen een en twee uur ’s middags bij de hut. Deze was veel relaxedter dan verwacht, met voldoende ruimte. Er waren twee slaapzalen (plek voor 20 man per zaal) en een eetzaal waar gas en water was. Elektriciteit was er niet.

Maar goed, dan kom je dus aan bij zo’n hut en het regent de hele dag. Wat doe je dan? Eerst maar ff tukken. Daarna zat ik wat op m’n bed om me heen te kijken, toen ik een kerel zag op een bed tegenover ons die zich ook zat te vervelen. Ik stelde maar ff voor om opnieuw naar de wetlands te lopen, omdat het er zo mooi was. Die kerel (Jeff Coenen) bleek een Canadees te zijn met ook een Nederlands paspoort, net zoals ik (maar dan andersom). Dat schept toch een band ;-) Bleek een hele relaxedte gast te zijn waar we alle dagen mee zijn opgetrokken. Ik vond het geweldig om hem te horen praten, zo’n Canadees accent, doet me altijd aan m’n familie en vakanties daar denken. Hij was opgegroeid in London, Ontario, als ik het niet verkeerd heb ligt dat in de buurt van Toronto, waar ik ooit heb gewoond (hoewel ik ’t me niet kan herinneren). Hij kende in ieder geval ’t plaatsje Ajax, dat ook in de buurt van Toronto ligt. Jeff is trouwens helikopter piloot, dus heb gelijk maar de afspraak gemaakt hem eens op te zoeken als ik ooit weer een reis door Canada ga maken. Hij woont namelijk in de buurt van Jasper, B.C., dat weer bij de Rockies ligt… Lijkt me gaaf om daar met een helikopter overheen te vliegen.

Nadat ik met Jeff bij de wetlands was geweest ff zitten chillen aan een picknicktafel. Tijd om wat te eten te fixen. Ik zal er verder niet teveel over uitweiden, ga d’r maar van uit dat zo’n beetje elke maaltijd uit spul bestond waar je kokend water bij moest gooien. Tijdens ’t eten zaten we aan een tafel met leuke mensen, zo’n beetje met iedereen te kletsen. Daarna stelden twee Israëlische meiden voor om ons een kaartspel te leren, dat erg verslavend bleek te zijn. ‘Yaniv’ heette het en we hebben het elke avond zitten spelen. Tsja, en toen werd ’t donker, zo rond half tien (afhankelijk van de bewolking). Toen nog ff gelezen in bed en vroeg gaan slapen. Dit bleek lastiger te gaan dan verwacht, want we hadden een snurker op onze kamer. Niet normaal! En ook geen vast patroon, nee allerlei vreemde geluiden, dan 20 seconden stilte en dan ineens weer een luide snurk. Volgens mij had die gast last van slaap apneu, niet gezond. Ik had gelukkig m’n oordopjes nog. Jeff bleek de hele nacht niet te hebben geslapen. ’t Leuke was dat ik eerst dacht dat Harm ’t was en hem een por gaf om ‘m op te doen houden. Werkte natuurlijk niet echt.

29-01-2011 Milford Track (dag 2)
Niet te vroeg opgestaan gelukkig, en eigenlijk nergens last van na een gebroken nacht. Ik had zin om nou ’s een flink end te lopen, en dat hebben we gedaan. We moesten iets van 18 km. De eerste 2,5 uur flink doorgestapt. Toen ff lunchen bij een meertje en daarna nog weer ff flink doorstappen. Chill, we hebben allemaal ’t zelfde tempo. En ondertussen met elkaar blijven kletsen, erg leuk. De route van vandaag ging door een vallei tussen de bergen door en ging lichtjes opwaarts (had je niet echt door). De laatste drie kwartier waren iets steiler. We gingen ook snel omdat we als een van de eersten een goed plekje in de hut uit wilden zoeken. En maar duimen dat dan die snurker niet bij ons kwam liggen. Mensen uitnodigen om bij ons te komen slapen, vragen of ze snurken, was wel lachen!

Anyway, na een goede vijf uur hadden we de hut al bereikt. Het was trouwens stralend weer vandaag, echt mooi. Ik ging heel ff liggen, maar omdat het zo mooi weer was besloten we alvast naar het hoogste punt van onze route te klimmen (ligt op 1105 meter geloof ik), wat ongeveer anderhalf uur zou duren. Wij deden het in een uurtje (deze keer zonder bepakking), maar bovenop was ik aardig door m’n energie heen dus moest eerst ff op adem komen en een mueslireep eten voordat ik begreep dat er mooie uitzichten te bewonderen waren. Dit was gaaf joh! D’r was een klif waarvan af je zo een kilometer de afgrond in kon kijken! Je keek kon de hele vallei zien, de bossen en de riviertjes die daardoorheen liepen. En de watervallen van de bergen die weer uitmonden in de riviertjes. Hoewel we hier morgen weer zouden komen, was ik blij dat ik ’t toch gedaan had. Je weet van tevoren nooit wat voor weer ’t zal worden! Toen dus weer een uur terug naar de hut gelopen, in totaal iets van acht uur aan de wandel geweest vandaag.

’s Avonds weer hetzelfde verhaal. Eten maken, Yaniv spelen, lezen in bed en vroeg gaan slapen. Heb wel enorm gelachen met sommige mensen hier. D’r zat een fransman bij die de hele tijd grappige opmerkingen maakte, af en toe had ik ’t niet meer. Er waren trouwens ook enorm veel mensen uit Israel, maar de meesten zaten allemaal bij elkaar.

30-01-2011 Milford Track (dag 3)
Jeetje, vandaag heb ik ’t echt goed voor m’n kiezen gekregen! De eerste twee dagen waren kinderspel vergeleken bij dit. Om zeven uur werden we gewekt door de ranger die ons vertelde dat er slecht weer op komst was en hij ons allemaal zo snel mogelijk over de pas heen wilde zien. Dat slechte weer klopte, we hebben die dag 60 mm regen gehad! Eerst dus weer die berg op, maar nu met bepakking en door die regen. We deden d’r nu maar iets van 10 minuten langer over dan gisteren, dus weer flink doorgezet. Alleen bovenop bleek dat ’t toch nog niet ’t hoogste punt was, dus we moesten nog 20 minuten doorlopen. Het waaide en het stormde daarboven en je zag geen hand voor ogen. M’n regenjas was niet bepaald goed te noemen, want ik was helemaal doorweekt. Had er alleen een t-shirt onderaan, dus met die wind erop en een gevoelstemperatuur van iets van 10 graden maakte ’t er niet beter op. Dan maar harder doorlopen om warm te blijven. Ik had dat niet lang vol kunnen houden voordat ik onderkoeld zou raken.

’t Goede nieuws was dat er bovenop die pas een berghut stond waar we even bij konden komen. Daar naar binnen, proberen je natte shit uit te trekken met gevoelloze handen. Iedereen stond te dampen. Eerst maar een droog t-shirt aan (m’n laatste schone). Natte broek en schoenen konden niet gewisseld worden, dus dat maar gelaten zoals ’t was. Gelukkig was er een gassetje waarop je dingen warm kon maken. En toen: schransen! Chocola, snoepjes, noodles, soep, thee, energiedrank, een appel, nootjes, boterham met pindakaas, alles wat ik te pakken kon krijgen om warm te worden en mezelf van energie te voorzien gooide ik naar binnen. ’t Motortje begon aardig te sputteren, dus de tank moest weer volgegooid worden. En ik moest nog een stuk door die storm…

Goed, weer naar buiten. Eerst m’n fleecetrui nog ff aangetrokken. Brrr, weer koud! En nat! Alleen maar bergafwaarts vanaf dit punt, maar dat dan ook voor iets van drie uur achter elkaar. Ik vind bergafwaarts altijd wat moeilijker omdat je elke stap moet dempen en ik last van m’n knieën krijg. Toen ik bij een laatste halte kwam was ik wederom weer koud, nat en moe. Na een kop thee gedronken te hebben besloot Jeff nog ff naar de watervallen te lopen (anderhalf uur return). Nou, fuck die watervallen ik had ’t gehad. Ik liep nog een uurtje door naar de hut om die natte shit uit te trekken en weer warm te worden. ‘m laatste droge t-shirt aan (dit beschouwde ik gisteren nog als vies omdat ik er de hele dag in had lopen zweten, nu was ik er dankbaar voor). Alle natte spullen ophangen. En toen ff m’n slaapzak in, eindelijk op temperatuur komen. Eigenlijk hebben we ’t nog snel gedaan, want het was iets van 16 km en we hebben er iets van 6 uur over gelopen. Wel het zwaarste gedeelte tot nu toe, hoewel anderen ’t geweldig vonden en ervan genoten hebben. Ieder z’n ding denk ik dan maar.

’s Avonds wederom ‘tzelfde ritueel. Eten maken, yaniv spelen, lezen. Weer enorm gelachen met die fransman (Olivier). Hij is stuart bij Air France, omdat hij een baan wilde waarbij hij veel kon reizen. Het was weer gezellig. Een vrouw was echter ongerust, omdat de mensen met wie zij aan het lopen was nog niet waren aangekomen (een ouder echtpaar). Ze bleken nog bij een andere hut te zijn, omdat de vrouw last had gekregen van een of andere ziekte. Uiteindelijk moesten ze met de helikopter worden uitgevlogen. Bij ons landde ook een helikopter, met daarin de ranger. Was wel vet, wij allemaal naar buiten naar dat ding kijken. Die landde echt op 10 meter afstand!

31-01-2011 Milford Track (dag 4)
Hehe, laatste dag vandaag. Ik ben echt toe aan een douche! Had ook flink last van m’n knieën van gisteren. Wij probeerden nog te slapen in ons hutje, terwijl om 7 uur ’s ochtends iedereen al weer aan ’t inpakken was. En aangezien mensen dikke plastic tassen in hun rugzak hadden maakte dat een hels kabaal. Uiteindelijk zijn we als laatste vertrokken, om kwart over 9 ’s ochtends. Het was de langste route van vandaag, bijna 20 km, zo’n 6 uur lopen. Omdat de route vlak zou zijn hadden we er vertrouwen in het in een uur minder te kunnen doen. Ons doel was de boot van 2 uur ’s middags te halen, dus we hadden 4 uur en drie kwartier om ’t te doen. We hadden mazzel met ’t weer, want het regende vandaag niet. Super, na zo’n doorweekte dag gehad te hebben! Wel liep ik nog steeds te soppen in m’n schoenen. Maakte niet uit, soms moest je door plassen heen die enkeldiep waren (het water was al flink gezakt, stond vannacht 1.80 meter hoog). Was nog een flinke route! Langs watervallen, en een aardig stuk langs ’t meer. De route was uitgehakt in de bergen, dus flink lastig om te lopen. Wel erg mooi om te zien. We hadden ongeveer een kwartiertje geluncht halverwege, omdat m’n energie weer op was en m’n tempo enorm vertraagde. Daarna echt flink doorgelopen om de boot te halen, die kwam net aan toen wij d’r waren. Dus we konden gelijk opstappen! Voorop de boot gestaan vanwege ’t mooie uitzicht op Milford Sound, wat is ’t daar prachtig zeg! Alleen sloeg d’r een grote golf over de boeg heen die mijn eindelijk opgedroogde broek weer helemaal doorweekte. Ach, je kunt niet alles hebben.

Na ’t boottochtje afscheid genomen van Harm, die wilde nog een cruise maken. Jeff ging nog mee in de bus, die logeerde ’s nachts in een hostel in Te Aneau. Het was nog een stuk rijden, ongeveer anderhalf uur. Wel weer een prachtige omgeving. Toen ik bij ’t beginpunt aankwam ff de jongens opgebeld, die waren wandelen. Afscheid genomen van Jeff en teruggelopen naar de camping en daar m’n schoenen lekker uitgetrokken. M’n voeten waren echt super gerimpeld… Toen al m’n was in de wasmachine geflikkerd en een half uur onder de douche gestaan. Ik had mazzel, want er lag een goede shampoo en scrubgel, precies wat ik nodig had. Na ’t douchen nog meer mazzel: Robbus had echt goede hamburgers gemaakt! Daar vier van opgegeten, eentje voor elke dag van de Milford Track ;-). Toen alle was uitgezocht en alles opnieuw ingepakt. Daarna lekker bier gedronken en t.v. gekeken.

Al met al vond ik de Milford track een erg mooie ervaring. Het is goed om eens buiten je ‘comfort zone’ te stappen en nieuwe dingen te doen. Dan ga je andere dingen weer meer waarderen. De natuur was erg prachtig en heb gemerkt dat ik sterker ben dan ik zelf dacht. Dat ik minder eten nodig heb, meer energie heb en veel langer door kan gaan en vol kan houden dan ik zelf voor mogelijk acht. En bovendien ben ik bijna niet chagrijnig geweest, eigenlijk was ik bijna de hele route erg vrolijk! Eens kijken of mijn ervaringen toe kan passen in m’n verdere leven…

Nog ff wat reacties:

@ Sylvia: Thanx, ’t was een enorme uitdaging :). Hoop dat je deze foto’s ook zo mooi vindt!

@ Hillie: Ik raad je aan om in ieder geval nog ff Nieuw Zeeland aan te doen. Wellicht niet bungee jumpen, maar er is genoeg moois te zien. Wat dacht je van een mooie cruise bijvoorbeeld, in Milford Sound?

@ Piet: Nog steeds zo koud in Spanje? Nee joh, jij niet bungeejumpen? Misschien vindt je ’t wel hartstikke mooi! Thanx, wandeling was mooi!

@ Jasmijn: Ben denk ik wel wat kilootjes kwijt nu ;-) We doen ’t wel wat rustiger aan als we in Antwerpen wonen. Hoe was je laatste stagedag?

@ Erna: We zijn nu inderdaad aardig over de wereld verspreid! Maar dat is typisch Hollands, kom hier ook genoeg Nederlanders tegen! Zal wel voorzichtig zijn hoor :). Een dagje op de poezen passen lijkt me ook wel weer ’s leuk. Lekker de hele dag met die beesten op schoot filmpjes kijken!